Nimfy

Nimfa (gr. Dziewczyna) była istotą pośrednią między bogiem a człowiekiem. Kobiecym duchem dzikiej przyrody. Choć nimfy żyły bardzo długo i nigdy się nie starzały, to w końcu musiały umrzeć. Przebywając w pobliżu ludzi, dzieląc z nimi śmiertelność, lepiej niż bogowie rozumiały ich troski i potrzeby. Były uosobieniem wszystkiego co miłe, wdzięczne, wrażliwe i delikatne w przyrodzie. Poświęcano im źródła, gdyż woda była ich właściwym żywiołem. Mieszkały albo w samych źródłach, albo w grotach - zdala od ludzi. Nimfy nie miały własnych świątyń - posągi ich ustawiano w grotach, a na drzewach im poświęconych wieszano różne dary wotywne.

Nimfy (gr. νύμφαι nymphai, l. poj. νύμφη nymphe - "dziewczyna, narzeczona"; łac. nymphae) – w mitologii greckiej i rzymskiej śmiertelne boginki niższego rzędu, opiekunki miejsc, które zamieszkiwały. Pomimo tego, że umierały, były istotami długowiecznymi i wiecznie młodymi. Uważane są za córki Zeusa. Przedstawiano je jako piękne kobiety . Mieszkały w górach, lasach, na łąkach, w grotach, nad rzekami, źródłami, morzami. Obecnie tłumaczy się ich kult jako pozostałości pierwotnego animizmu.
Nimfy nie stanowiły grupy jednorodnej. Wyróżniano:

* Okeanidy - córki Okeanosa, zamieszkujące ocean
* Nereidy - córki Nereusa, zamieszkujące morza
* Najady - opiekunki wód słodkich
* Oready - opiekunki gór i jaskiń
* Driady - opiekunki lasów i gajów
* Hamadriady - opiekunki pojedynczych drzew
* Lejmoniady - nimfy łąk wilgotnych
* nimfy lokalne związane z miejscowościami (nymfaj chthonaj)

Najbardziej znanymi nimfami były Echo i Kalipso. W wiekach późniejszych nimfy stały się częstym tematem wierszy i dramatów. Od ich nazwy wywodzą się terminy nimfomania, nimfetka i nimfofilia.

Nimfy („nimfa” z gr. „dziewczyna”) są to zawsze młode, śmiertelne, lecz długowieczne boginki. Istoty te cechuje wrażliwość, delikatność, czystość i niewinność. Kochają życie w każdej postaci. W starożytnej Grecji i Rzymie poświęcone im były wszystkie źródełka. Uważane za boginie wody i zdrowia, mogą podarować człowiekowi dar widzenia przyszłości, czasem same nawet dar takowy posiadają. Bardzo lubią wszystko, co piękne i to dzięki nim brzegi rzek i potoków są ukwiecone i cieszą oko.
Mieszkają albo w wodzie, albo w jaskiniach, gdzie tkają wzorzyste materiały. Oprócz tego uczą pasterzy śpiewu i sadzą kwiaty na zapomnianych grobach. Za czasów olimpijskich bogów stanowiły ich orszak, m.in. Artemidy, Afrodyty, Ateny, Dionizosa itd. Pełniły też funkcje opiekunek: wychowały Zeusa i Dionizosa, były też towarzyszkami zabaw Persefony. Dość często zostawały kochankami bogów (zwłaszcza Zeusa) i rodziły im dzieci. Jedna z nimf, Amfitryta, wyszła nawet za mąż najwyższego boga wód Posejdona. Częściej jednak nimfy darzą uczuciem ludzi i z nimi pragną pozostać; jeszcze za czasów starożytnych znane były takie przypadki ( np. Orfeusz i Eurydyka).
Nimfy czasami porównywane są do słowiańskich rusałek, ale jest to błąd, bo jedyne podobieństwo między nimi to płeć i to, że są bóstwami wodnymi. Słowianie również mają swoje nimfy (np. Goplana), chociaż różnią się one nieco od krewniaczek z Grecji i Rzymu. Przede wszystkim temperamentem; mają też nieco inne zadania, bardziej pasujące do naszych warunków (np. nie tkają).
Nimfy dzielą się na:
najady – mieszkają w rzekach, jeziorach i stawach. Znane są nie tylko w naszym świecie, ale również w Narnii i u Nordlingów (jedna z czarodziejek, Margarita, porównała Ciri do najady). Właśnie one są najczęściej mylone z rusałkami
okeanidy- córki boga Okeanosa, mieszkają w głębi oceanów
nereidy – córki boga mórz Nereusa, towarzyszki Amfitryty, mieszkają w morzach
oready – mieszkają wśród gór i skał; prawdopodobnie do nich należy najsłynniejsza nimfa – Echo, której bogini Hera dawno, dawno temu nakazała powtarzać urywki słów innych
lejmoniady – mieszkają na wilgotnych łąkach
driady – mieszkają w lasach i w ogóle wśród drzew; znane w Narnii i jej okolicach; zamieszkują także las Brokilon w świecie Nordlingów i Nilfgaardczyków. Tam jednak – zapewne na wskutek przymusu obrony swych granic przed ciągłymi najazdami - jest to wojownicze, bezlitosne i chwilami nawet okrutne plemię. Brokilońskie driady są niskie, mało przypominają ludzkie dziewczęta, znakomicie strzelają z łuku i uzdrawiają; są postrachem wszystkich ludzi w tej krainie; w wojnach sojuszniczki elfów. Z natury gwałtowne, na obrazę reagują wbiciem noża w brzuch. Bardzo czułe napunkcie szacunku dla ich terenów. Muzykalne. Wręcz fanatyczne przeciwniczki niszczenia roślin, w szczególności drzew. Ich przywódczynią jest Pani Eithne.
Hamadriady – mieszkają w pojedynczych drzewach, są związane z nimi na śmierć i życie. Znane w Narnii oraz wśród Nordlingów i Nilfgaardczyków

Były piękne. Widziałam na jakiejś stronie, że Satyry uwielbiały je.

Nimfy, nymphai
W mitologii greckiej, córki Zeusa, uosobienie żywotnych sił przyrody, jej piękna. Reprezentowały różne środowiska: nimfy drzew (driady i hamadriady), nimfy gór (oready), nimfy źródeł (najady), nimfy morza (Okeanidy, Nereidy). Mimo boskiego pochodzenia były śmiertelne, gdyż ginęły wraz ze swym środowiskiem. Występowały jako towarzyszki Artemidy i Dionizosa. Pomagały Asklepiosowi. Hermes przewodniczył ich korowodom. Kult nimf był popularny od czasów Homera.

W poszczególnych miejscowościach czczono nimfy lokalne. Przedstawiano je jako młode, wdzięczne kobiety, ubrane w powłóczyste szaty.

P.S widziałas to raczej w bajce pt."herkules"
P.S2 nie odpoisuj jednym słowem takim jak "tak" lub "nie"